Soms ontmoet je mensen in je leven die indruk maken, mensen die je nooit meer vergeet.
Luc was zo iemand: een warme persoonlijkheid, met een groot hart, en voorzien van een groot gevoel voor humor en timing. En natuurlijk een prachtige stem.
Een complexe levensloop en zijn worstelingen met zijn gezondheid en welzijn maakte van Luc een waardevolle gesprekspartner. Hij kon over veel dingen meepraten en kwam vaak met wijze inzichten. 
Als kwartet-lid was Luc ongeëvenaard. Stond hij naast je, dan kreeg je vleugels, werd je opgetild. Je voelde je dan daadwerkelijk muzikaal en mentaal met hem verbonden.
Zijn charisma maakte van de goede zanger die hij was, een echte performer. Op het podium genoot Luc van de aandacht, wist hij alle ogen op zich gericht, bracht hij zijn rol met verve. Zelfs al was hij de verpersoonlijking van een instrumentenstandaard van een tandarts. Of als één van de de backing vocals van onze eigen Elvis, Martien.
Op 1 januari 2021 hoorden we dat we afscheid moesten nemen van Luc. Ditmaal voorgoed. We missen hem nog immer, maar zijn ook dankbaar en blij dat hij in ons leven was.
Hij heeft ons leven verrijkt. Als muzikant, maar vooral als vriend. Het is een troost om te weten dat Luc’s worstelingen voorgoed voorbij zijn.
Luc in barbershop quartet StillCrazY 2.0
In 2005 moest onze 1e bass, Roger Hare, wegens een langdurige uitzending in dienst van het Britse leger ons kwartet verlaten.
In het vroege voorjaar van 2006 vroegen we daarom aan Luc Schoute, bass van het voormalige top-kwartet Radio Times, om ons tijdelijk te completeren zodat we konden deelnemen aan de DABS-conventie van dat jaar. We waren blij en verrast dat ie dat wilde! Nog meer toen hij na de conventie wilde blijven. Er bleek sprake van een geweldige klik. Zowel in muzikaal en creatief opzicht, als in vriendschappelijk opzicht.
In de jaren die volgden waren er tientallen optredens, twee DABS-conventies met medaille-resultaten, maar vooral onvoorstelbaar veel plezier. We hadden met vier gezinnen kampeerweekenden en gingen in 2008 zelfs samen op vakantie in Zuid-Frankrijk. Het regende mooie herinneringen, totdat Luc in januari 2011 om gezondheidsredenen moest stoppen met kwartetzingen.
Bij zijn afscheid van Still CrazY in 2011 schreef Luc daar zelf over:
Een familieBBQ op Rooi. Ik vertelde Martien dat ik de laatste tijd een brandende pijn op mijn borst had. De volgende dag werd ik gedotterd na een hartinfarct. Op de eerstvolgende woensdag zaten we bij elkaar en zongen we ‘Wonderful World’. Dat is en blijft het.
Een zomer in Frankrijk waar we met zijn allen waren. De vriendschappen werden hechter, het kwartet kwam samen in muziek en gezelligheid. De kids konden heel goed met elkaar opschieten en SCY werd gevraagd een concert te geven in het campingrestaurant.
Onvergetelijk was de dag dat ik 50 werd. Onverwacht stonden mijn maatjes in Samois-sur-Seine op het Django Reinhardt Festival ineens voor mijn luifel. Heerlijk gezongen aan de oever van de Seine en (tot mijn verbazing) erg leuke reacties gehad van de jazzliefhebbers aldaar.
Ik kan nog wel een boekje volschrijven over prachtige pakken; knuffels; samen genieten van ons publiek; zingen met iedereen; zingen op bruiloften, begrafenissen, feesten en dure gala’s; contact met onze barbershopmakkers in binnen- en buitenland; spontane optredens; speciale gebeurtenissen etc.etc. Wat ik voel is verdriet omdat het me niet lukt mijn hobby te doen zoals ik wil. Tijd, gezondheid en energie ontbreken. Wat zal blijven is vriendschap, tevredenheid en dankbaarheid voor de vijf geweldige jaren.
Wat missen we, Luc.